terug naar afbeeldingen opdrachten
Kan een portret ook een schilderij zijn?
Anneke Timmerman maakt gebruik van gezichten voor haar schilderijen. Dit doet zij zowel in haar vrije werk als in opdracht. Bij opdrachten speelt de ’gelijkenis’ een rol, terwijl er bij haar autonome werk geen referentie aan een bestaand persoon is.
In beide gevallen wordt het beeld losgeweekt van de persoonlijkheid, zonder de gelijkenis te verloochenen. Als het schilderij loskomt van het persoonlijke, kan de toeschouwer zichzelf verliezen in het kijken en zichzelf herkennen in aanwezig zijn.
’’In twee of drie fotosessies maak ik een paar honderd foto’s, waar ik dagenlang naar kijk. Tijdens dit proces zie ik allerlei denkbeelden en gevoelens die ik bij de persoon heb gezien, voorbijkomen.
Ik zoek en kijk net zolang, totdat ik weet welk beeld mij de meeste ruimte geeft om de onbevangen aanwezigheid van de persoon te kunnen treffen, het meest pure beeld. Tijdens het schilderen probeer ik alles in dienst te stellen van de aanwezigheid die het sterkst gevoeld wordt in de ogen. De kleuren en vormen moeten zo gaan samenvallen, dat er geen enkele bovenuit springt. Elk detail van het schilderij kan afzonderlijk worden bekeken, maar toch kom je steeds weer uit bij de blik. Bij het schilderen van kinderportretten streef ik naar een leeftijdloosheid, die als erg volwassen gezien kan worden, een krachtige aanwezigheid. Bij een volwassene probeer ik dezelfde onbeschreven en onbevangen naaktheid te vinden, mijn uitgangspunt voor elk nieuw schilderij.’’
Zo dichtbij komen
Iedere keer als ik dichtbij mag komen tijdens de foto- sessie, voel ik een intimiteit, die ik als ik aan het schilderen ben weer opzoek. Letterlijk en figuurlijk op en in de huid zitten. Niet om iets wat verborgen is te onthullen, maar de warmte te voelen in de gelaagde huid en de zachte lippen. En om de beschikbaarheid van de heldere ogen te ervaren.
Bovenstaande tekst staat in de hier afgebeelde folder die u kunt aanvragen via de afbeelding rechtsboven.